Kütüğüne kayıtlıların
kalp sızıları ilee ters orantılıdır
adı Günyüzü'nün.
Boz, buruk, yorgun taşlarını kırıp
Yeni betonlar diktiler de
kent meydanına.
Yine de ikliminin hüznünü
Saklayamadılar.
Doğduklarında ağlamaz da
Bir yandan çığlık atar
bir yandan susar
orada doğanlar.
Büyüyüp de
başka başka hikayelere kaçsalar da
Kentin acısını
artlarında bırakamazlar.
Gün yüzü görmemişlik
iliklerine dek işlemiştir.
Bu yüzdendir
aynalara bakamazlar.
Damla-
27 ocak ctesi 01.41
Yalnızlığın başkentine yol alan bir trenin Kirli, paslı, yorgun vagonlarında gözlerinin kaçamak yolcusuyum.
Uyandın ya
Aç pencereni!
Güneşi solu iliklerine kadar.
Rüzgarı em iliklerine tüm benliğinle
Kavur, kavrul tınısıyla
Her gün başlayan hayatın.
Uyandın ya
Koş dışarı!
Kelebek kanatlarıyla uçamasan da
yumuşak adımlarla tanı hayatı
Eski mahallemizden geçip aylar yıllar sonra eskiden müdavimi olduğumuz yerlerde dolaşınca ve tesadufi olarak eski bir mail hesabımdaki fotoğraflarla karşılaşınca çok başka yerlere gittim bu aksam.
Onca yılı başkası yaşamış, onca insanı başkası sığdırmış yüreğine sanki.
Son yıllarda öyle kalabalık ama öyle tek hissediyorum ki size anlatamam. Şu iskele kadar uzağım... kime mi? Sana, ona, buna, bazen bana... başkası gibiyim. Özlüyorum itiraf edeyim. Kimi mi? Seni, onu, bunu, bazen beni... subaşında duran kediyi, güneşi... şairi, şiiri, arıza yı.. LA yı, sonra diyorum ki kendime : Çok ağır geliyordu, böylesi daha iyi oldu. Ne mi ağır geliyordu? Sen, o, bu, ben... dizeler, satırlar, yanılsamalar, üç noktalar, parantez içleri.... satır sonuna sığmayan sözcükler, "büyük harfle başlaman gerek" zorunluluğu, yazar ve yazdıkları, sahneleyenler, sahnenin karşısındakiler... oyunun sonuna kadar kimsenin patlayacağını bilmediği kırmızı balon... ön sırada uyuklayan amca, yanında gözyaşlarına hakim olamayan teyze... sahneye çıkıp da seyirci yokmuş gibi şarkı söyleyen Teoman, konser alanında ordan oraya koşturan koştururken ayağının altındaki papatyaları görmeyen Süperman, Moda sahili, dalga kıran, Her konserine gittiğimiz Feridun. Telefonun çağrısındaki The Wall... üniversitenin spor salonunda kendisini ilk defa dinleyenlere şarkı söyleyen Tual... dans seçmelerinde hak etmediği halde ekibe seçilen o uzun boylu kız. Sarapların yanındaki çekirdek, Mujganin kucağındaki kova... yer sofrasında yenilen biber dolması, kapı çalındığında karşımda duran iğde ve çilek... pembe panter...
Bahar festivalleri, konserler, tiyatrolar, Kalamış.... deneme bilim merkezi... Maltepe karakoluna bakan gökyüzü...
Dedim ya geçmişe yolculuk yaptım bu gece... o yüzden sanırım uykum kaçtı yoksa içtiğim filtre kahvenin etkisi mi bu?
Hepsini nasıl da hatırladım ki... niye hatırladım ki... yine ağır geldiler.
Bitmesi gerekti...
Bitti.
Ardına bakmaya cesareti var mıydı,
baksa kalır mıydı?
Bilmiyorum.
Ama bildiğim tek şey
suyu çekilmiş bir nehirden arta kalan
derin çatlaklardık topraktaki.
Durgun, kabullenmiş, tüketmiş
(tüketirken tükenmiş)
Yan yana ama ayrı...
yaralarımız derindi
kırmızı, sancılı, tükenmez.
Birbirinden farklı kıvrımları vardı yara izlerimizin
ve...
Gitmesi gerekti.
Gitti.