Hey gidi hey...
Eski mahallemizden geçip aylar yıllar sonra eskiden müdavimi olduğumuz yerlerde dolaşınca ve tesadufi olarak eski bir mail hesabımdaki fotoğraflarla karşılaşınca çok başka yerlere gittim bu aksam.
Onca yılı başkası yaşamış, onca insanı başkası sığdırmış yüreğine sanki.
Son yıllarda öyle kalabalık ama öyle tek hissediyorum ki size anlatamam. Şu iskele kadar uzağım... kime mi? Sana, ona, buna, bazen bana... başkası gibiyim. Özlüyorum itiraf edeyim. Kimi mi? Seni, onu, bunu, bazen beni... subaşında duran kediyi, güneşi... şairi, şiiri, arıza yı.. LA yı, sonra diyorum ki kendime : Çok ağır geliyordu, böylesi daha iyi oldu. Ne mi ağır geliyordu? Sen, o, bu, ben... dizeler, satırlar, yanılsamalar, üç noktalar, parantez içleri.... satır sonuna sığmayan sözcükler, "büyük harfle başlaman gerek" zorunluluğu, yazar ve yazdıkları, sahneleyenler, sahnenin karşısındakiler... oyunun sonuna kadar kimsenin patlayacağını bilmediği kırmızı balon... ön sırada uyuklayan amca, yanında gözyaşlarına hakim olamayan teyze... sahneye çıkıp da seyirci yokmuş gibi şarkı söyleyen Teoman, konser alanında ordan oraya koşturan koştururken ayağının altındaki papatyaları görmeyen Süperman, Moda sahili, dalga kıran, Her konserine gittiğimiz Feridun. Telefonun çağrısındaki The Wall... üniversitenin spor salonunda kendisini ilk defa dinleyenlere şarkı söyleyen Tual... dans seçmelerinde hak etmediği halde ekibe seçilen o uzun boylu kız. Sarapların yanındaki çekirdek, Mujganin kucağındaki kova... yer sofrasında yenilen biber dolması, kapı çalındığında karşımda duran iğde ve çilek... pembe panter...
Bahar festivalleri, konserler, tiyatrolar, Kalamış.... deneme bilim merkezi... Maltepe karakoluna bakan gökyüzü...
Dedim ya geçmişe yolculuk yaptım bu gece... o yüzden sanırım uykum kaçtı yoksa içtiğim filtre kahvenin etkisi mi bu?
Hepsini nasıl da hatırladım ki... niye hatırladım ki... yine ağır geldiler.