Yağmur

korkmuyorum artık senden gece
korkmuyorum hiç karanlık
üzerime gel istersen
sar beni ben kaçıp gitmem
korkmuyorum artık senden yalnızlık
korkmuyorum hiç korkmuyorum
yüreğime vur vur istersen
kalmadı hiç kaçıp gitmem
sokaklarda yanımda dolaşan yağmur
geceleri başucumda duran yağmur
avucumda ellerin yerine yağmur
vur yüzüme vur yüzüme.....
                              Cem Adrian

Yağmurlu bir İstanbul sabahına uyandık, zehir yağmuru diyenler var. Tuzla'daki yangın sonrası kimyasallar barındıracak yağmur falan filan.. Yağmur dediğin zehir barındırmaz. Arındırır insanı. Sizin için anlamı nedir yağmurun bilmiyorum ama benim için çocukluğumdur yağmur. Altı yaşımda taşındık Bursa'ya ve sonbahar ile başlardı yağmur o zamanlar Bursa'da. O yağmur günlerce sürerdi. Dışarı çıkıp oynayamazdık kardeşimle. Bu bitmek bilmeyen yağmur bizim gibi Eskişehirde doğmuş çocukları çok şaşırtıyordu. Cama vuran yağmur tanelerini izler onlardan kendimize  hikayeler uydururduk kardeşimle. Daha çok ben, uydurmalarımı anlatırdım ve canım kardeşim keyifle dinlerdi beni. Çok küçüktü ama beni anlardı sanki... İçimdeki anlatma arzusunu köreltmedi benim. Büyüdüğümüzde de anlattım durdum ve hep beni dinledi/dinler sağ olsun.
Yağmur zehir taşımaz o yüzden. Yağmur çocukluğumu getirir. Çocuk masumiyetimizi,hayallerimizi, umutlarımızı....
Dilime dolanan müthiş şarkının linkini aşağıya koyuyorum, haydi siz de dinleyin Cem Adrian'ı ve arının.

https://www.youtube.com/watch?v=7CkYqAjusKA