gitmek gerek

“denizi var, kıyısı yok” şehirlerde tükettim kendimi

halbuki bende herkese yetecek güneş vardı;

her yeni günle yenilenirdi sevdalarım.

         şairin aşık olunca yaşadıklarını ben daha çocukken yaşardım

              fütursuzca…

         önce hayal kurmayı bıraktım(gerçeklerin içinde boğulurken)

                   uyudum uyandım aynı gün…

                               uyudum uyandım haymatlos.

Sonra “badem gözlüm beni unuttu.” 
(“elime değen öldü. yeşilim, nefesim, ezgilerim…”)

Karardım.

Sonra beklemeyi bıraktım;

“O geminin” dönmeyeceğini söylediler; inandım.

(kıyısız denizlerden nasıl dönülsündü!!!)

                        Nihayetinde de “içimdeki şarkı bitti.”

                        ne küçük bir çocuğum artık ne özgür…

                        ne memleketimdeyim ellerimde yıldızlar yok

                        ne de hayal/ şehrimde…

                                                                  Damla GÜLER ÖZTÜRK

                                                                   İstanbul- Kasım- 2017