yürüdüm...
anılarımın arasından
bugünümün sokaklarında...
bir kedi geldi
süründü bacaklarıma.
koşamadım düne
bakamadım yarına
durdum...
arındım korkularımdan
sevemedim kediyi henüz
ama kaçmadım da.
gökyüzüne baktım...
Serin bir mavi serilmiş adaya.
Sahildeki büfeden o eski şarkı
yükseliyor dalgalarla.
İkna olmaya çalışıyorsun , diyor
sabahları erken kalkan, kedi seven o kız.
42 senelik arkadaşımdı o benim.
Bir gün ondan ayrı düşeceğimi hiç düşünmezdim. Bana yaptıklarını
herkes söylerdi de ben de her şeye rağmen “Seviyorum onu, karışmayın siz.” derdim
ama uzun zamandır biliyordum bana zarar verdiğini hatta hep farkındaydım
içten içe, ağır ağır beni tükettiğini..
Biliyordum da bakma sen.
Kadıköy'de vapur düdükleriyle
kaybettim gençliğimi.
Çığlık çığlığa dolanan
martılar şahidim.
Sulara attığım dileklerim
kıyılarına vurdu İstanbul'un.
Dayanılmaz hafifliğini
yoğun yoğun yaşadım
terk edilişimin.
Giderken
seni bana hem yasakladığını
hem de hapsettiğini
nereden bilebilirdim.
İstanbul'un başka hiçbir semtinde
bu kadar üşümedim.
damla
Bugün tekrar izledim o zamanki kadar etkilendim diyemem ama yine de çok beğendim.
Hayatımdaki gölgeleri düşündüm.
Bazılarından korktuğumu fark ettim, bazılarının ise bana bir güç verdiğini gördüm.
Korktuklarımı ayrıştırmaya cesaret edemedim, üzerine yazmaya da... ama ailemin gölgesini hatırladım ve bir nebze rahatladım mesela.
Uzun süredir çemberlerin içinde bedenim
ama kafam bir türlü sabit kalmıyor bedenimde.
Bu da büyük bir dilemmaya sebep işte.
O yüzden gitmek, gitmek, gitmek deyip duruyorum.
Gitmek istediğim yerin bir önemi kalmıyor,
çemberin içinden çıkmak yetecek belki...
Bekliyorum hâlâ neyi beklediğimi bilmeden.
Beklememek gerektiğini öğrendim halbuki bunca yılda
ama gitmek için de bir türlü ya vakit bulamadım ya cesaret edemedim.
Ortası yok mudur?
Beklemeden gitmesek!
Bekleye bekleye...
... gitmek rüya olmaya başladı bende.
Kopuk cümlelerimden de anlaşılacağı üzere gitmenin hayalini bile kuramıyor zihnim.
Kendini ele verecek diye korkuyor sözcüklerim.
Yazmaya cesaret edemediklerim var.
Dinleyelim o halde.. biraz daha bekleyelim.
Mandallar
Kimi mandal kutusunda
kimi aynı ipe tutuşturulmuş
sarı, beyaz, mavi, yeşil...
Biri, ikisi ahşap; çoğu plastik(naylon)
Hangileri daha şanslı?
İpe serilmiş çamaşırları sımsıkı yakalayıp
Onları kaybetmemek uğruna rüzgâra direnenler mi?
Mandal kutusunda
amaçsız, rastgele uzanmış bekleyenler mi? Damla Güler Öztürk
"Henüz vakit varken" çekip gitmeliydim bu şehirden ama ben ne yaptım? Senin de nefes aldığın gökyüzünün altında kendimi kandırdım. Sensiz yaşayabilirim, içinde senin olmadığın bir senaryo yazabilirim ve başrollerinde başkalarını oynatabilirim sandım.
Ne mi oldu?
Zamanla tüm taşlar yerli yerine oturdu. Bir dünya inşa ettim. Herkes vardı içinde ama temelindeki tek taş yoktu.
14 Ekim 2022
Göztepe
Yeniden yazmalıyım, dedim.
Günlük tutmalısın, her gün yazmalısın, dedi biri.
Senin blogun var, oraya yazsana en son 2019'da yazmışsın, dedi öteki.
Aaa, evet, teknolojiye alışmayı denemiştim bir zamanlar; dedim sonra mazeretler, mazeretler...
Şifreni unutmamışsındır inşallah dedi ve gülümsedi.
Sözcüklerimin fark edilmiş olmasının keyfiyle telefonu elime alıp blog sayfamı açtım yıllar sonra...