Bir beden küçük gelen
hayatının ortasında debelenirken
hayallerinin ağırlığını
yüreğinde hissederdi.
Dili tutulmuş kedilerin
yabanıl hüznüyle
güne başlar
güneş gökyüzüne uzanmadan
yüreğinde çoktan tükenirdi.
Ama bir gün
ama o gün...
Kadıköy'ün kalabalık sokaklarında
yalnızlığıyla dolaşırken
Birden...
Onu gördü.
Geçmişin, gençmişliğin
renkli yıllarında kaybettiği
kalp atışlarını duydu.
Aldatılmışlığın,
aldanmışlığın
Sancılarını unuttu.
Ve bir anda,
Ve o anda...
Güneş mavi gökyüzünde
Yeniden...
Şiir gibi hikaye derler ya hani. Hikaye gibi şiir olmuş bu. Bunun üzerine sayfalarca bir öykü yazılabilir. Çok iyi, tebrik ederim Damla'cım :)
YanıtlaSilTeşekkürler Cem. Sanki küçürek gibi geldi bana da :) umut da var bak sonunda :))
YanıtlaSil