Beşiktaş-Kadıköy vapurunda bir kadın…
Saçlarının kırmızısı soluk,
yüzü beyaz, yılların yorgunluğu bakışlarına sinmiş.
Geçti oturdu karşıma
(Ne kadar da anneme benziyor.)
Ben ona bakıyorum, o bana bakıyor (çaktırmadan)
Elleri beyaz, yorgun, lekelenmiş.
Gözleri kaygı dolu, ürkek…
Bacak bacak üstüne atışı aynı annem
Omzunda yaşanmışlığın izleri…
Kadın kırgın, durgun, alımlı…
Vapur Kadıköy’e yanaşmış.
Kadın öylece duruyor, geçen zamana inat.
Son kez bakıyorum kadına, kaçamak
Vapurun camında rastlıyorum bana.
yüzüm/ruhum karışmış .
1 Nisan 2011
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder